سازمان پیمان مرکزی

سازمان پیمان مرکزی (به انگلیسی: Central Treaty Organization) (سنتو) (به انگلیسی: CENTO) در دوران  جنگ سرد و با هدف مبارزه با شوروی و نفوذ  مارکسیسم تشکیل شد. جورج کنان سفیر ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۴۷ میلادی در مقاله‌ای به دولت آمریکا پیشنهاد کرد برای مقابله با خطر توسعه طلبی شوروی، سیاست سد نفوذ را به دور شوروی به مرحله اجرا گذارد تا با گذشت زمان، نظام شوروی فروپاشد. پیمان‌ های ناتو، سیتو و سنتو بر اساس این راهکار بوجود آمدند. پس از فروپاشی بلوک شرق این سازمان فلسفه وجودی خود را از دست داد.

در فوریه‌ 1955  میلادی (1333 خورشیدی) عراق و ترکیه این پیمان را بستند و اعلام کردند که کشورهای عضو « جامعه‌ی عرب » و « دیگر کشورهای علاقه ‌مند به صلح و امنیت خاورمیانه » که آن دو دولت آنها را به رسمیت شناخته باشند می‌توانند به این پیمان بپیوندند. در سال 1955 ایران و بریتانیا و پاکستان به این پیمان پیوستند. انگلستان و امریکا پیمان بغداد را در « حلقه‌ی مالی » دفاع از خاورمیانه در برابر شوروی می‌دانستند. در مقابل شوروی آن را ابزاری در دست تجاوزگرانی می‌دانست که          « علاقه‌ای به صلح و امنیت بین‌المللی ندارند ». در مه و ژوئن 1957 نمایندگان امریکا به عضویت کمیته‌ های اقتصادی و نظامی پیمان درآمدند، اما ایالات متحد خود به پیمان نپیوست. عراق پس از انقلاب ژوئیه‌ی 1958 در این کشور، در مارس 1959 از پیمان خارج شد و این پیمان در اوت 1959 (1338 خورشیدی) « سازمان پیمان مرکزی » (سنتو) نامیده شد و مرکز آن را از بغداد به آنکارا بردند.

با سپاس

محرم سعیدی